sakarım. unutkanım. dalgınım. sebebi nedir; vitamin eksikliği, aşırı düşünme, stresli dönemler midir bilmiyorum. çevremdekileri, sevdiklerimi kırıp duruyorum. işin kötü yanı farketmiyorum bile. kimseyi üzmek istemiyorum. zaten acımasızlığın ve bencilliğin had safhada olduğu bu zamanlarda bir de ben katkıda bulunmak istemiyorum. sıkıntıdan, sorunlardan, yanlış anlaşılmalardan nefret ediyorum. her yeni tanıştığıma "lütfen seni kırarsam söyle, farkında olmuyorum" demekten de, sürekli arkadaşlarıma tekrarlamaktan da bıktım. elimde olmuyor, anlayamıyorum. hiç beklenmedik bir anda vurdumduymaz davranabiliyorum. sırf bu yüzden onlarca insan hayatımdan çıktı, kaçtı. binlerce kez özür dilesem de yeterli bulmuyorum. pişmanlığı bir yana bırak, öylesine çaresiz hissediyorum ki. nefret etmekte haklılar. kimseden anlayış beklemiyorum. bekleyemem de zaten. her seferinde kendime kızıyorum.