çok eskiden japonya 'da asiller tarafından tutulan profesyonel ağlayıcılar. asillerin ağlaması ayıp olduğu için böyle fakir fukara parayla gider ağlarmış. türkiye'de yakın zamana kadar vardı. hala var mı bilmiyorum ama ben birini yıllar önce tanımıştım. sivas'ın bir köyünde yaşarken komşu köylerde cenaze olunca gider ağıt yakar, ağlarlarmış. cenaze evine gelenleri ne kadar çok ağlatırlarsa da o kadar çok para kazanırlarmış.

cenaze ağlama derneklerinde görevli ağlayıcılardır. para ile kiralanırlar, 2 saat ağlamaya 1000 tl kazandıkları söyleniyor. genelikle sevilmeyen ve zengin olan kişiler için kiralandıkları söyleniyor.

cenaze ağlayıcısı geleneği aslında özellikle de doğuda yüz yıllar öncesine dayanan bir gelenektir. bu kadınlar genelde oğlunu, eşini kaybetmiş ve fakir insanlardır. zengin insanların cenazelerinde parayla tutulurlar.

aslında onlar için bir ekmek kapısı olduğundan ve ağladıkları ölen kişi değil de kendi kayıpları olduğundan çok da mantıksız bir iş değildir. bu kadınlar sadece ağlamazlar elbette, ağıt da yakarlar.

benim için cenazenin tadını kaçıran kişidir. efendim şimdi bu insanlar öyle bir ağlıyorlar ki, cenazenin ailesi bu kadar ağlamıyor. düşünüyorum acaba ölenin nesi oluyor diye, bir yakınlık göremiyorum! bunu düşündükçe bana gülme geliyor. dudağımı falan ısırıyorum. daha fazla dayanamazsam boş bir odaya gidip gülüyorum.*