kesinlikle sanço panza.
mantıklı ve realist tarafımı güçlü tutmaya çalıştıkça duygularım beni yerle bir ediyor.
hayallere dalıp, olmayacak işler (yel değirmenleri) peşinde koşuyorum.
realist bakan, öğütleyen bir karakter güzel olurdu.

raif efendi - kürk mantolu madonna

"insanlar birbirlerini tanımanın ne kadar güç olduğunu bildikleri için bu zahmetli işe teşebbüs etmektense, körler gibi rastgele dolaşmayı ve ancak çarpıştıkça birbirlerinin mevcudiyetinden haberdar olmayı tercih ediyorlar.
....
hayatta yalnız kalmanın esas olduğunu hala kabul edemiyor musunuz? bütün yakınlaşmalar, bütün birleşmeler yalancıdır. insanlar ancak muayyen bir hadde kadar birbirlerine sokulabilirler, üst tarafını uydururlar; ve günün birinde hatalarını anlayınca, yeislerinden herşeyi bırakıp kaçarlar.
...
muhakkak ki bütün insanların birer ruhu vardı, ancak birçoğu bunun farkında değildi ve gene farkında olmadan geldikleri yere gidecekti. bir ruh ancak bir benzerini bulduğu zaman ve bize, bizim aklımıza, hesaplarımıza danışmaya lüzum bile görmeden, meydana çıkıyordu... biz ancak o zaman sahiden yaşamaya -ruhumuzla yaşamaya- başlıyorduk. o zaman bütün tereddütler, hicaplar bir tarafa bırakılıyor, ruhlar birbiriyle kucaklaşmak için, herşeyi çiğneyerek, birbirine koşuyordu"

foruma gel vatandaş!

benim cevabım alexis zorba.

hiç olmayacak işlere kalkışır, bol bol yer içer yan gelip yatardık. coşkunluğumuzla yeri göğü doldururduk.

sherlock holmes sanırım. tümdengelim yeteneklerine zaten aşık olduğumu düşünürsek bir watson'ı olmak için her şeyimi verebilirdim. bence oldukça da çekici bir kibri var. hak ediyor.