eşcinseller dünyasına biraz yüzeysel ve sade dokunuşlar yapan, yer yer abartılı ve gerçek olamayan yanlarını sergileyen, hafif sansasyonel tavırlar sergileyen ama yine de eşcinsellerin görünürlüğünü arttırma adına bir çaba sergilemiş film. muhafazakarlığımız, bilinçsizliğimiz, önyargılarımız derken elimizden kayıp giden hayatların yok oluşuna tanıklık eden, yer yer kendimizle yüzleşme adına orta açan, bireyi kimliklerinden arınmış şekilde kabullenebilme adına- biraz masalsı bir üslup da kullansa- fikir veren bir filmdi zenne. aslında zennelik bir eşcinselin maskeli yaşantısının en net yansımalarından biri. gündüz bile kendimizi tam olarak ifade etme hakkı tanınmazken ve hepimiz bunu kanıksamış bir biçimde özel hayat gizli kalmalı kabullenmesine sığınırken gecenin çok da görünmek istemeyen yüzünü tüm tutkusuyla aydınlatır zenne. belki kendini ifade edebileceği bir alan, belki bir çıkış yolu, belki bir gizlilik prensibi olarak. <br> <br>ama filmin özüne/cinayete detaylı bakınca altta yatan sebebin toplum ahlakı olduğunu rahatlıkla görebiliriz. ahlakın pamuk ipliğine bağlı oluşunu bir insanın nefes alamadığı o an simgeliyor. ve zenne/ve eşcinsellik/ve farklı olmak bir namus problemi olup çıkıyor. namus; hani şu dillere pelesenk olmuş kendimizi aklama adına başka hayatların olası kirliliklerini sorguladığımız ve sonunda kendimizi temiz adlettiğimiz. sözde sızlayan vicdanımızın aynasıydı namus; gece daha rahat uyuyabilme adına birilerini eksilttiğimiz. birine bakınca, birini düşününce, birine dokununca, birine sokulunca ve hatta birini sevince kirlenirsin. aklanmanın tek yolu duygularını, arzularını, kendini dizginlemektir. olmuyorsa birileri seni temizler ve sağlanan huzurla yatağa uzandığında tek gördüğü masum ayın ışığı ve yatağını kaplayan beyaz çarşaftır. oysa ki görünmek istenmeyen gecenin öteki yüzünde açılmış, kimin açtığı bile belli olmayan yaraların sarılmasını, bir elin kendine uzanmasını bekleyen onca kalp var. ama bu kalplere eliyle dokunmak yerine temiz iş çıkarma adına silahla dokunduran ve böylece kanayan yaraları durdurma telaşında olan onca insan. <br> <br>filmin en çarpıcı sahnesi hiç şüphesiz ahmet yıldızın babasının intiharı sonrası temizlik düsturuyla hareket eden annesinin babasının kanlı kalıntılarını yıkarken beyaz örtüsüne damlayan ve tertemiz olan onu da kirletmeyi başaran kandı. hani hepimiz tertemizdik? <br> <br>(bkz: dünya üzerindeki tüm eşcinselleri toplayıp yok etmek)