bugün hava aydınlıkken kıyıda bekledim. vapurların geçişi yavaşça gözümün önünde belirdi. kimsesiz bir gün. evde yalnızım. ışıksızlık, suların kesilmesi. yere oturdum. telefonumun ekran ısısını ayarlıyorum. eve pizza söyleyecek kadar onun haline bakıp. beton duvarı tepede kalan yere oturup ayaklarımı sarkıtırım. uzakta bir gölde param yok. anahtarı da odamda bırakmıştım. salondan çıkıp mutfağa girdiğimde karşımda görünmeden bekleyen kişiler arasında seçilebilir olmadığım bir an. yan tarafımda, içkili, sigara kokan biri değildi. gazetemi ona uzatıp kendime bir kahve hazırlamaya başladım. biraz sonra bir söylenti idi; bir kimse var o vapurda, şu taraftaki pelerinli adam. onun yanında, ışığın içindeki esintiyi anlatır gibi, gazete okurken balkona çıkmak içimden gelmedi. dışarısı soğuk. odamın kapısını dışarıdan kapatıp yüzü hep buruşuk ve ıslak gibi, göbeği açık bir kız geçiyor. köpüklü su damlaları. gülümsüyorum, orada bir duruyordu. yaşlı bir adam, irice göbeğini salmış buzdolabının kapağını tutuyordu. ona sarıldım. geride iki kişinin yere bakarak halıda yürüyüşünü gördüm.