yaklaşık 1-2 yıl oldu oldu seni görmeyeli. seninle yaşananlar geçmişte kalmış olsa bile, galiba içimde bir parça seninle birlikte orada takılı duruyor. sana eskisi gibi şiirler yazacak,geceler boyu ağlayacak kadar aşık olan biri yok artık. yerine dalgasız,durgun ve donuk bir deniz var sanki. ama galiba itiraf etmeliyim ki, ruhundaki gerçekliği bastırmayıp özgür bırakabilecek cesarete sahip olabilseydin... diye başlayan cümleleri düşündükçe, asla gerçekleşmemiş ve gerçekleşmeyecek olan ihtimallerin heyecanı o denizi dalgalandırmaya yetiyor. bunun seninle bir ilgisi yok, seni hiç beklemediğim bir anda, hiç olmadık bir sokakta karşımda görsem, ne heyecanlanırım ne de kalbim hızlanır eski günlerdeki gibi. o dalgalar sana ait değil, benim 'kafamda yarattığım adama' ait.

belki de tam olarak bu yüzden çok kızgınım sana. beni sana değil de bir hayal ürününe aşık olmaya zorladığından. kaç zamandır "içinde sakladığın sana" ulaşmak için yürüdüğüm tüm yollara taş koyduğundan. yıllarca olmaktan korktuğun o güzel adama sarılmak için açtığım tüm kapıları suratıma çarptığından. kızgınım işte, hem beni benden edişine,hem kendini kendinden saklayışına.

sana çok kızgın olsam da kötülüğünü isteyemem, mutsuzluğunu arzulayamam, canının yanmasını zevkle izleyemem. şimdi karşımda olsan sana ne söylerdim bilemiyorum ama, geçmişe baktığımda söyleyebileceğim tek bir şey var galiba.
ben seni çok sevdim,korkak.