zorunluluktan eşcinsel, korkudan müslüman (ya da her ne din ise) olunca her şey mümkün.

aslında zor bir ikilem. daha önce girdiğim yazı; bu durumda olan geniş mi geniş kesimin "aaa çok saçma" diye bir çırpıda kenara atılmasına yönelikti. insandır, her istediğini seçebilir ama seçimini savunurken gerçekten "seçtiğinden" mi bahsediyor, orası muallakta. seni sevmeyen birini sevip, benim sevgim yeter diye karşılıksız bir şeyler yapmanın kendince keyifli, ego besleyici bir yanı olabilir. ama süreklilik haline geldiğinde dipten kaçınılmaz bir şekilde suçluluk duygusu, kendini sevmemezlik, ne olduğundan çok ne olmadığını öne çıkararak işini daha da zorlaştırma gelecektir. insan doğası bu.

hepimiz insanız, hepimizin bir şeylere inanmaya ihtiyacı var. bir şeylerin var olduğuna, ya da var olmadığına. ancak öldüğümüzde cevabını alacağımız sorular. aslında cevaplanmadığı sürece bizi ayakta tutacak sorular. fakat sorgulamadığımız sürece kabul ettiğimiz hiç bir fikir gerçekten bize ait değildir. bize ait olmayan fikir(ler) üzerine kuracağımız hayatta... aslında bize ait değildir.

yoksa herkes ister inancı kıyafet gibi üzerine geçirip markasını göstermeyi. içinle mi tanıyayım seni, yoksa üzerindeki ile mi?