pekala ölüm, evet gayet doğal bir şeysin. bir sonsun ya da bir transform aracısın, ya da bazılarına göre öyle. her şey çok normal buraya kadar.

senden elbette korkuyorum, kafam kopar belki falan, canım yanar, sonra diner acısı fakat yine de yanar di mi? çiçek böcek güneş de göremeyeceğiz artık, eh insan korkuyor dolayısı ile. buraya kadar da çok normalsin. ölecek olan bensem sorun yok, ölürüm.

tek bir derdim var, o da geride bırakacaklarım ve ne yapacakları. bundan başka derdim yok. anneme evlat acısı yaşatmak, ölümden daha korkunç bir şey benim için.

geride bırakmak da, yanında götürememek de çok acı. bütün bunları düşünüp bazen diyorum ki: sevenler için küçük kıyamet kopsun da hepimiz aynı anda geberip gidelim. birbirine felaket bağlı insanlar için en sağlıklısı bu olacak, pekala en çılgını da.