filmler beni pek ağlatmaz ama prayers for bobby'de hönkür hönkür ağlamıştım.

uçurtmayı vurmasınlar
hayat güzeldir
kız kardeşimin hikayesi

pek ağlamak gibi bir yetim yoktur ama alakasızca factory girl'de gözlerim dolmuştu, bir anda dostum dediklerinin diğer gün seni tanımaması... bundan daha ötesi, i am sam. sean penn o kadar başarılı ki, kızından ayrıldığı o sahne.

ama en iyisi, bende bile çeşmeleri açan the normal heart. öyle böyle değil, çok iyi.

mahsun kırmızıgül'den hiç hazzetmesem de güneşi gördüm'de iyi ağlatmıştır. özellikle de 'ölünce allahın karşısına çıkacağım ona tek bir şey soracağım beni neden kadın yaratmadın...' repliği geçen sahne fenalar fenası

ya * siz nasıl film izlerken ağlıyosunuz arkadaşlar ya? anormalmiyim ben şimdi ama dürüst olayım bi filmde de ağlamadım.
(bkz: anlayamazsınız )

(bkz: hachi a dog's tale )

titanic'i üç kez mi ne izledim, üçünde de dayanamamıştım, batma sahnesinde ağlamıştım. tabi 9 yaşında falandım. bu sefer ağlamıycam dediğimde de ağlamıştım.

(bkz: la vita e bella )

anısı var çünkü, hala tekrar izleyebilecek gücü kendimde bulamıyorum.