türkiyede adige lehçesi konuşulan kafkas dil ailesine mensup dil.çocukluğumda hüzün ve sürgün barındıran ninnileriyle uykuya dalmışlığım çoktur.maalesef artık annem bile konuşamıyor.

adigece (adigebze), kuzeybatı kafkas dillerinin abhaz-adige grubuna dâhildir.
iki lehçesi bulunur:batı çerkeslerin konuştuğu; ç’ahe ve doğu çerkeslerin konuştuğu şhağ.rus dilbilimcilere göre bu iki dil akraba ve ayrı dillerdir.

ahmet cavit paşa tarafından arap harfleriyle adigece bir alfabe hazırlanmış ve bu alfabeyle “ğuaze” adında bir gazete çıkarılmış, edebi ve dini kitaplar yayımlanmıştır.
bir dönem latin alfabesi kullanılmışsa da hali hazırda kril alfabesi esas alınarak oluşturulmuş bir alfabe kullanılmaktadır.
adigece'de her sesin bir anlamı vardır. dünyada böylesi ikinci bir dil daha yoktur.

çocukluğumda ve halen anneannem ne zaman bana kızsa çerkesçe şıdı (eşek) der. annem-teyzem ne zaman bir dedikodu-gizli kapaklı bi şey konuşssalar yine aynı şekilde çerkesce muhabbetler döner. ancak sanırım kiril alfabesi olması sebebiyle sadece konuşabiliyorlar.

bense, toplasan 3-4 cümle, 5-10 kelime bir şey biliyorum-bilmiyorum ama en azından insanın nereden geldiği-kökenleri hakkında az-buz bilgi sahibi-merak içinde olması güzeldir diye düşünüyorum.

neden "çerkesçe" olarak isimlendirildiğini anlamadığım dildir. adigece'yi temsil eder aslında.
çerkeslerin birden çok boyu vardır çünkü ve dilleri ayrıdır. mesela osetçe konuşulur benim ailemde bazen. öğretmedikleri için kızmışımdır hep. milli sebeplerden değil tabi, "bir dil bir insan iki dil iki insan." mantığıyla.

yaşadığım kentte pek var olmamış kesimlerden birisi çerkezler.
sanırım, sahil kentlerine ilgi göstermeyen bir tarihsel tutumları var...emin değilim tabi...
bu nedenle, kardeşimin hatay'da okuduğu yıllarda tanışabildiğim ve bazı asil özelliklerine hayran olduğum bir kültürdür çerkez/çerkes kültürü.
bu dilden işittiğim sözcükler çok heyecanlandırmıştı beni.
dillere meraklı birisi olarak, öğrenmeyi arzuladığım diller arasındadır.
selam olsun anadolu kiliminin tüm ilmeklerine!