ölümünden 1636 yıl sonra william shakespeare, "antonius ve cleopatra" isimli oyununda onu, 'fahişe' şeklinde tanımlanmış; bir başka ingiliz bernard shaw'sa "ceasar ve cleopatra' adlı oyununda onun için 'namussuz kadın' sıfatını uygun görmüştü. 'dante'ye göreyse lüks ve şehvet düşkünü'nden başka bir şey değildi. işte bu egzotik zihniyet, batının ona bakışında hep etkin oldu. o, bir zehirli sarmaşık gibi erkeklerin ellerini kollarını bağlıyor, 'eşsiz güzelliğiyle' zihinlerini bulandırıp, iktidarlarını yağmalıyordu. oysa gerçek, her zaman olduğu gibi daha sadeydi. çok güzel değil, ama çok akıllı, stratejik düşünebilen ve iktidar düşkünü bir kadındı. bir dünya imparatorluğu kurmayı düşlemiş, ama son sahnede, hem canından hem de kendi krallığından olmuştu. ömrünü, kendi biricik mısır'ını , dönemin ezici gücü roma'dan korumak için, ihanetler, suikastlar ve savaşlarla örülü bir sahnede başrol oynamaya adadı.