jean-pierre jeunet'in harikulade filmi. türkiye'de sade "amelie" olarak gösterime girmiş. başrollerde audrey tautou ve mathieu kassovitz var. fransız sinemasının en iyi filmlerinden biridir -eh, bir de duygusal hanımkızların, erkeklerin de sayesinde overrated bir hale de gelmiş. filmi izledikten sonra amelie halet-i ruhiyesine bürünen kızların dolanmasına neden olmuş zamanında.
harikulade bir filmdir; o ayrı.

çok güzel lakin bir o kadar da güzel olmayan filmdir. yani iyidir hoştur fakat çılgın atmamaktadır. kanımca filmin en güzel kısmı, amelienin babasının bahçesindeki cücenin gezileri ve fotografları üzerinden anlatılmak istenenlerdir.

öptüm, kib.

herkesin mutlu olmasını kendine düstur edinmiş, amelie'nin * maceralarının anlatıldığı film. film ziyadesiyle şeker tadındadır. hatta öylesine yoğun bir şeker aromasına sahiptirki bir süre sonra şekerden genziniz yanmaya başlar. amelie'nin başarısı ve başarısızlığı da bu noktadan sonra başlar. içinizin bir tarafı filmin pozitif ve naif yanıyla mutlu olurken, öbür yanı amelie gibi bir karakterin günümüz kapitalist sisteminde deli damgasını yiyececeğini ve belki de sonunda intihar edeceğini bilir. kanımca filmin en güzel sahnesi, amelie'nin sevdiği çocuğun kendisini tanımaması sonucunda suya dönüşüp yere döküldüğü andır. sinemanın büyüsü dedikleri şey belki de bu sahnede gizlidir.

ps: bu filmin müziklerini sevmeyenleri dövüyorlarmış.

müziklerini yann tiersen'in yaptığı çok güzel bir filmdir.

en sevdiğim kısmı amelie'nin zevk aldığı küçük şeylerin anlatıldığı sahnedir.

her izlendiğinde moral düzelten, umut aşılayan film... aynı etkiyi herkeste göstermiyor da olabilir gerçi, bilmiyorum. ama ben mutlu sonları seviyorum. kendinde değişecek cesareti bulan insanları, resmi, enginar kalbini, birini mutlu etmek için yazılmış sahte mektupları da... hatta bu kadar abartılmış olmasa daha da severdim belki. *

-amelie mucizelere inanır mısın?
-bugün değil

türkçesi ; amélie poulain'in masalsı kaderi'dir.