konuşmayı, daha doğrusu anlatmayı seven biriyim. her ne kadar neşeli-dışa dönük gözüksem de tanımadığım insanların yanında ise utangacımdır,neyse. aylar önce çok alakasız bir anda taksim'de 3-4 sene önceden dersaneden bir arkadaşımı gördüm, daha doğrusu o beni buldu, oturduk kahve içtik vs...derken bir arkadaşıyla buluşacağını söyledi, bense gitme taraftarıyken kal, beraber devam ederiz diye rica etti. arkadaşı benim uzaktan sadece ismini duyduğum, böyle şirin, sanki aynı kafadanmış gibi bir arkadaş, tahminene de gay (eğer radarım beni yanıltmıyorsa). zaten kilo sebebiyle öyle kendime güvenim tepelerde olmadığından, out da olmadığımdan bütün akşam sohbet, muhabbet (aynı lise çevresinde insanları tanımakla) ilerledi 3müz baya bir eğlendik. bende ufaktan bi gülücükler,sırıtmalar ama hani neden bilmiyorum böyle bi şeyler olabilir hissi...tabi ne yazık ki benim out olmamamı geçelim, o kadar çok konuştum ki susunca ben bile bir rahatsız oldum, hani içimden 'böyle belki de bi şey olacaksa da olma ihtimali başlamadan bitti.' oldum. hani cidden çocuğun başını öyle bir şişirdim ki olur da onu bir gıdım bile etkileme şansım varsa oda koca çenem sayesinde yok oldu.

ara ara aklıma geliyor bu, çok üzülüyorum.

zaten bunun üzerinden 6-7 ay geçti, zaten öyle bi şey olacağı da varsa bu zamana kadar kontakt kurardı. kendi kendime sarmam üzücü.