her mutsuz hissettiğimde açıp hüznümü ekmek bölüşür gibi bölüştüğüm kadın.
hayatımın her köşesinde izlerini görüyorum. bir gün gerçekten mutlu hissedersem dinleyemem diye korkuyorum. çünkü hep hüznümle, hem karanlıkla, şehrin sisiyle öyle özleşti ki kalbimde...
a crime dinlerken ağladığım da oldu, kocamla our love çalarken seviştiğim de; bir daha eskisi ben olarak dönemeyeceğim evden çıkarken kulağımda tarifa çalıyordu, boş arazide yıkılan evlerin arasında koşarken darkness fade kolonlardan çağlıyordu. garip bir şekilde elimden kaldırıverecek bir dost gibi sesi. iyi ki müzik yapmaya devam ediyor.
efemerid