öğrencilik yıllarımda kaldığım evin üst katında 5 çocuguyla oturan ev sahibi o akşam evde yoktu.
final haftası
çocuklar anne-baba yok yuppi haydi her sınırı aşalım mottosuyla zip zip ziplayarak koşusturarak oynamaya başladılar.
bina yıkılıyor.ev sahibidir diye dger ev arkadaşlarım çok tırstıklarından caresız kaldılar.
aklıma bir fikir geldi hemen eyleme geçtim.
yuzume pudra ,gozlerımın altına kalın sıyah bir kalem beyaz bır tısort ketcapla kan susu verılmıs ustumde sıyah bır carsaf kapılarını caldım.
elımde bır duduk vardı.
duduğu tam kapıyı actıklarında calmaya basladım
kahkaha atıyorum tabı kotu kotu.
susun dedım yoksa sızı kotu kralıceye gotururum.
1 saat sora ev sahıplerı kapıyı caldı.
-cocukları sız mı korkuttunuz?
-yok bey amca o guzel cocuklara kıyılır mı hiç **

uzun sure kahraman gıbı evde yemek,bulaşık namına hıcbısey yaptırmadı ev kankeytalarım.