bedirhan gökçe'nin seslendirdiği yürek burkan şiirdir. sözleri şöyledir;

sayfa no : yok
cilt no : yok
hane no : yok
ana adi : yok
ben sokak çocuğuyum abi,
hani şu uçurtması gök yüzünde asılı kalan,
bilyelerini, rüyalarında unutan ve oyuncaklarını masal kahramanlarına çaldıran çocuk var ya,
o benim işte, o benim abi...
sahi bir annem olmalıydı, değil mi?
ben dudaklarımda sokakları besteliyorum oysa,
sahi abi tadı nasıldı anne sütünün?
anneler nasıl okşar çocuklarını?
anne kokusu nasıldır, kim bilir?
ana ha!...
bir anne çizebilir misin benim için,
karanlığın kar soğuğu parmak uçlarına?
bir anne!?...
unutulmuş çocukların ürkek avuçlarına,
bir anne ve yanına beni ekler misin? abi...
tıpkı sulu boya resimlerindeki gibi sımsıcak...
sahi ya abi senin gözlerini kesmiyor değil mi,
bir köprünün soğuk, gergin ve karanlık bedeni?
sahi sen hiç seyrettin mi, aydedeyi bir köprünün altından?
üşüdün mü abi, kayan bir yıldıza bakarken?
abi sen... abi sen... boş ver.
gel boyat istersen ayakkabılarını,
ben aha şu ayakkabıların bağcıklarından asılıyorum yaşama,
gel boyat ayakkabılarını, boyat ta resmi çıksın dostun, düşmanın, tüm kaldırımların.

sayfa no : yok
cilt no : yok
hane no : yok
ana adi : yok
yokların varlığında tam göbek bağından yakalandın mı hiç yalnızlığa?

bir de, bir de babam olmalıydı, değil mi?
baba, beni dövecek bir babam bile yok biliyor musun?
nasırlı ellerinde şefkat arayacağım bir insan.
kimbilir bayramlarda neler alırdı babalar çocuklarına?
unutmuşum, bayramlarınız vardı sizin, öyle değil mi?
arifeleriniz, bayramlarda temize çekilen dostluklar vardı sonra.
oysa ben kırık dökük ıslıklar ısmarlıyorum; güneşe ve mehtaba,
yankısız bestelenmemiş ve bestelenmeyecek serseri ıslıklar.
bir babam olsaydı, belki yeterdi.
çocuk olurdum.
eskisi gibi şımarırdım, öylesine,
boş ver abi, kimin neyine bayram,
kimin neyine hediye, baba kimin neyine abi!...
sahi senin düşlerin vardır.
söylesene göremediğin rüyanın düşünü kurar mısın?
ahmet bir düş görmüş geçenlerde,
köprü altında tanıştık. yorgun ve geç gelen bir gecede,
utanırken anlattı, anlatırken utandı.
bir ip bağlamış gök kuşağına, bak ana diyormuş.
uçurtmamı gördün mü?
ya uçurtmamın gölgesinde bilye oynayan çocukları?
ahmet'in düşü işte.
bana düşlerini kiralar mısın abi?
bedava boyarım ayakkabılarını,
bana düşlerini abi...
boş ver, boş ver.
bak iyi parlayacak bu ayakkabılar.
en parlak ayakkabılarınla yürüyeceksin yaşama, sen düşünme.
sokaklar düşünsün beni,
gazete manşetlerinin üçüncü sayfa haberleri düşünsün.
isimsiz bir damla gözyaşı düşünsün.
sen beni düşünme, düşünme be abi,
nasıl olsa ben,
olmayan ayakkabıların sıcaklığıyla basıyorum, tüm kaldırımlara.
olmasa da anne-babası sokakların, sokak çocuğuyum işte,
ben sokak çocuğuyum.
kazanılmadan kaybedilmiş bir geleceğin, herhangi bir yerinde.
ben sokak çocuğuyum abi.
hani şu uçurtması gökyüzünde asılı kalan,
bilyelerini rüyalarında unutan.
oyuncaklarını masal kahramanlarına çaldıran çocuk var ya,
işte o benim. o benim abi,
ben sokak çocuğuyum abi...