toplumda ötekileştirilmiş bireylerde daha fazla olduğunu düşündüğüm hastalık, bu ötekilerin kimler olduğunu hepimiz biliyoruz; lgbtt, kadınlar, dinleri sünni müslümanlık dışında olanlar, farklı ırktan olanlar vb. depresyona yakalanmaya meyilliyiz ne yazık ki, bu kişisel yapımızdan kaynaklandığı gibi çevreden de kaynaklanıyor ama sanırım çevrenin etkisi daha fazla, kendimizi saklıyoruz ve gizlice yaşıyoruz insanların arasında, kendimizi sınırlandırarak, kendi etrafımıza duvarlar örmek zorunda kalıyoruz ve o duvarlar arasında nefes almaya çalışıyoruz. saklamazsak veya saklanmamayı tercih edersek de toplumun ön yargılarıyla yüzleşmek zorunda kalıyoruz. yalan söylemek zorunda bırakılıyoruz kendimize, çevremize. bize ait olmayan davranışları sergilemek zorunda bırakılıyoruz. oysa kimseye bir şey açıklamak zorunda değiliz, duvarlar arasında yaşamak zorunda değiliz, olmadığımız gibi davranmak zorunda değiliz, tüm bu mecburiyetler omuzlarımızda ağır yükler koyuyor, bazen altında yıkılıyoruz, devam edemeyecekmişiz gibi geliyor, içinden çıkılmazmış gibi görünen bir döngüde kapana kısılıyoruz, hareket etmek zor geliyor, nefes almak acı veriyor, sanırım bu duruma geldiğimizde kendimize şunu hatırlatmamız gerek aslında güçlüyüz, yalnız değiliz, devam etmek için sebeplerimiz var, o an bunlar ne kadar uzak görünse de asıl gerçekliğin bu olduğu unutulmamalı