been there before... kendime saygımın sıfır olduğu dönemde bunu bir başarım sandığım bile olmuştu. şimdi baktığımda o zamanki kendime sadece acıyabiliyorum.
metres ya da bence daha doğru tabirle "kapama" olmak tam da ismine yaraşır bir şekilde zuhrediyor. birini kapıyorsun; yaralarını, zayıflıklarını, sevgi aç(ık)lığını, dertleşme hatta -çok sevdiğim bir kelimedir- "dostlaşma" ihtiyacını kapıyorsun. hiçbir zaman bir yerin olmuyor onun hayatında. dolabın içine fırlatılan sadece gerektiğinde açığa çıkan bir hırka gibi.
seni istiyor çünkü; seksini seviyor, karısıyla konuşamadığı şeyleri konuşmayı, içemediği zıkkımları denemeyi ciğerine çekmeyi seviyor. karısında ne yoksa sende o var çünkü sen kabuksuzsun, akışkansın. onun çektiği yere çekmeyi istediği şekilde gidersin. ama ne zamanki sana gerçek anlamda "dokunmaya" başlıyor, o zaman kabuklarını fark ediyor. dilini saatlerce öpmeyi seviyordu ancak zamanla o dilden istemediği şeyleri duymaya başlıyor, çıkardığın sesler iniltiyken hoşuna gidiyor, o sesler hesap sorar sınır koyar hale geldiğinde konuşabildiğini fark ettiğinde uzaklaşmaya başlıyor. seni sadece sıcak bir delik olarak görüp doldurmak için kullandığı tek şey penisiyken, aslında ruhunda da boşluklar olduğunu ve çiftlerin yapması gereken şeyi, yani ruhsal boşlukları doldurması gerektiğini görünce kaçıyor. yani seni yalnızca tanımazdan evvel sevebilir, sen bir hiçken onun olabilirsin, aksi takdirde yürütmek mümkün değil.
tosun paşa
efemerid