eli sıkı olduğu gibi devletin ağzının da sıkı olduğunu anlamaya yarayan cinayetlerdir. olay bir de yıllar içinde bulunuyormuş hissi verilerek halkı oyalamak ve sonunda zaman aşımında davayı düşürmek gibi bir formülle şekilenir.

(bkz: uğur mumcu)

ben değilim, içimde işlenen cinayetlerin faili ! onlar meçhul, onlar silik anılar girdabında birer gölge. bazen unutulan bir mesaj, bazen küçümseyici bir bakış, bazen göz kapaklarımı kesip koparan bir söz, bazen yeşil bir elbise, bazen yıkılan/yakılan bir köy, bazen annemin gözyaşı, bazen darağacında bir ip; şekli şemali belli değildir boyar kendini her isme; modernlik, iyilik, ahlak, büyüklük, aile, intikam, dost, düşman, toplum, milliyetçilik, vatan, aşk, tutku, sevgi...... adı her ne olursa olsun her değer bir rahimdir ve içine atılacak bir tohumu bekler. hava akciğerlerine dolduğunda ortaya çıkan şey şiddettir.

şiddetin canımı acıtıyor, acım şiddet doğruyor, şiddetim can yakıyor..

söylesene ilk kimin canı yandı?

(bkz: bahriye üçok)

"1993-1997 yılları arasında faili meçhul cinayetler bir devlet politikasıydı" (emekli oramiral atilla kıyat)

1993- 510 kişi
1994 - 292 kişi
1995 - 321 kişi
1996 - 78 kişi
1997 - 109 kişi

(kaynak: insan hakları derneği)

(bkz: ohal)

true crime'a bayılan biri olarak aydınlatılmadığı için maktul/maktulelerin ruhunun huzura kavuşmadığını düşündüğüm aklımdan çıkmayan birkaç tanesi şöyle:

1) kris kremers & lisanne froon: bu en üzüldüğüm vaka olabilir.



türkçe içerik:


2) çağla tuğaltay:



3) elisa lam:



4) missy bevers:



5) the black dahlia:



6) dardeen ailesi:



7) grimes kardeşler:



8) jonbenet ramsey:



9) kenneka jenkins:



10) timmothy pitzen:



aklıma geldikçe güncellerim.