heterolardan duyduğumda sevinsem üzülsem mi bilemediğim cümle. hayır neden farklı olsun yani...

o heteroseksüel, bugüne kadar böyle bir ayrımın farkına varamadıysa, kendisi muhtemelen homoseksüellere hayatı dar eden faktörlerden birisidir öyle ya da böyle. insan olmaktan kasıt fizyolojik reaksiyonlarımız ise evet, ben de sevdiğim birisine dokunurken aynı hormonları salgılıyorum; ama ikibinonaltı yılında halen cinsiyet, cinsel kimlik, cinsel yönelim gibi faktörlerin ayrımına varamayan, dış dünyayı gözlemleyemeyen bir heteroseksüel ile hiç de aynı insan değilim. çünkü ben ne bir heteroseksüel çiftin istediği gibi davranmasını engelledim, ne de benim yüzümden birisi kendisini gizlemek zorunda kaldı, doğuştan gelen bir özelliğimi yüceltip birilerinin üzerinde baskı kurmaya çalışmadım ya da kimseye "sen hatalı doğdun, bu çok yanlış, istersem seni kabullenirim, istersem kabullenmem" demedim, hiçbir heteroseksüel karşıma çıkıp "ben heteroseksüelim, üzgünüm yıllardır söylemek istiyordum ama" demedi ya da hiçbir heteroseksüeli cinsel yönelimi yüzünden dışlamadım. kısacası onun beni kabullenmesi yerine, benim onu kabullenmem gerekiyor, bu da pek zor.

(bkz: heteroseksüellerin cinsel tercihlerine saygı duyuyorum)

ne heterolar gördüm içinde insan yoktu.

bırakalım şu ezikliği ya, onlar kim ki yaranmaya çalışıyoruz, çoğu renksiz bağnaz kütük gibi insanlar, eşcinseller daha toleranslı yaratıcı renkli anlayışlı...hiç de kendimi onlar gibi görmüyorum o kadar düşmedim

''gay de olsa insan insandır'' demek gibi bir şey.

genel olarak katılmadığım görüş. tabii ki binbir çeşit tip var ama genelde eşcinseller (kız ya da erkek fark etmez) sağ ve sol beyini daha koordineli kullanabildiklerinden sanata, yaratıcılığa, açık görüşlü fikirlere daha yatkın oluyorlar ve kabul edelim ki çok daha eğlenceliler, bu da daha bence mutlu olduklarından (tüm olumsuzluklara rağmen). * çünkü aslında her şey kimyasal.

"lgbti bireylerinin cinsel yönelimleri dışında senin benim gibi bir insan olmaları" şeklinde başlık düzeltilse daha yerinde olurmuş çünkü farklı yönelimler de zamanında cemeresini çekmiştir yani iş işten geçtikten sonra bir önemi olmayan farkındalık.

ne yazık ki '' bizi fatih ürek sanıyorlar '' paranoyasından çıkamadığımızı gösteren başlık. renkliliğimiz ve çeşitliliğimizle fark yaratırken sırf topluma hoş görünmek için aynılaşma çabamız bizi daha normal gösterip toplumla barışmamızı sağlasa da kimliğimizle barışmamızı sağlamıyor ne yazık ki. aslında zorunlu maskelertakmamız bizi toplum kabullensin diye değil, sadece daha az yara alma çabamızdandır.