annemi arıyorum. defalarca aramış, ağlamaktan duymamışım o gece. artık neye ağladığımı da bilmiyorum. sersem gibiyim. ben! müzkten nefret eden şu lanetli ruh! can havliyle notalara sığınıyorum. evim büyük, duvarlar boş. o vurdukça adını bile bilmediğim müzik aletine, yankılar üzerime yürüyor. köşeye sıkışmışım iyice, buz kesmiş tenim. cam kesiği var sanki, yakıyor hüzün beni. hüzün de değil, bilmiyorum o şey nedir..

annemi ararken içime ağlıyorum. anlarsa ölür.. dayanamaz. annemle konuşmak, o beni ben yapan varlığımla konuşmak, her şeyden daha da ağır geliyor o günlerde. kızıyorum, tersliyorum kapatıyorum telefonu. kalbim gözyaşı dolmuş, koyuveriyorum sesimi ortaya ama bu kez bir nedene sahip olmanın haklı sevincini de yaşıyorum!annemi üzdüm.. birden her şey bu oluveriyor. gönlünü alsam her şey geçecek sanki. alıyorum ertesi gün gönlünü ben onun, nazlanıyor bana ama telefondan sarılıyoruz birbirimize. çok sıcak, çok çok çok işte!

ama geçmiyor. annem ilk kez yaramı saramıyor. kahroluyorum.