1.sınıf öğretmenim teletubby gibi ama kendince sert tavırlara bürünen biriydi. sonraki 4 senemde özel okuldaki hocam ise tam bir nazi subayıydı. mükemmeliyetçiliği ve despotluğuyla annemden çok kendisinden korkardım - bu sayede korkunun öğrenme de iyi bir tetikleyici olduğunu da öğrendim inkar edemem. evet eğitim anlamında iyi şeyler öğrendim ama gerçekten zor bir süreçti. o 4 senede neler çektiğimi, o gerginlikleri bir ben biliyorum, gerçekten çok zor ağlayan biri olarak kadının o yüzüğüyle kafama bastırıp kızdığı bir zaman var ki, o taşı hissetmemle hayatımda ilk ve son defa okulda ağlamışımdır. bir de annem de öğretmen ve mükemmeliyetçi, eleştirel tavırda olduğundan gülümseyerek ''eti sizin kemiği benim'' demesiyle beni aslanın önüne attıydı.

ben hep ailenin iyi, çalışkan çocuğu bir de ''öğretmen çocuğu'' olduğumdan hep ne olursa olsun iyi davranmaya programlıydım, haklı bile olsam hep o olgudan ötürü o sınırı aşmadım. bir lise 2'de okula yeni gelen bir dil anlatım hocası vardı ki ciddi anlamda bana takmıştı, bunun da sebebi tahminimce homofobik olması ve ben dersine çok da önem vermezken sınıftaki en iyi notu alarak kendisi afallatmam ve esasen yaptığı her iğrenç, asla komik olmayan şeylere sınıfın geri kalanı gibi gülmediğimden iyice üstüme oynuyordu. öyle ki bir kere tahtaya kaldırdı, fiil çekimleniyor ve dedim ki ''hocam açıyor muyuz?'' kendisi de bana ''sen açmayı çok seviyorsun galiba'' dedi böyle hınzırca. ben durur muyum, ''yok üzülmeyin ben genelde küçük açıyorum'' dedim (o zamanki acun'un saçma sapan kutulu bi yarışmasına ithafen) işte o an sınıf tutamadı kendin, ve gülünce adam kalakalmıştı. sonra annemlere ya ben okul değiştireceğim ya da bu adamı yumruklayacağım dediğimde annemler ''aman allahım!'' kompleksine girmişti ve ben kendi başıma okul değiştirerek hayatımda aldığım tek ve en doğru kararı gerçekleştirmiştim.

üniversitede ise, hem benim artık üniversiteye geldik ve hocaların da genelde öğrenci gözüne kestirmeyip dersimi anlatırım giderim tribiyle pek sorun yaşamadım. yaşadığım ve hala gördüğüm en büyük sorun, özellikle prof olan hocaların aşırı egoist olması. öyle böyle değil. sırf kendi istediğiniz gibi yazmadınız etmediniz vs diye en kolay dersten 5 kere kaldım, 6.ya alıyorum bu sene sağolsun bir hocam. neden? çünkü kendisi kıl, dersi eh ve anlatımı ise berbat. kendi egosunu bu yönden tatmin edebiliyor. ayrıca korku ile öğrenmenin ne denli başarılı olduğunu burada bir kez daha gördüm, bölümce herkesin mum gibi durduğu hocanın dersine herkes çalışır da gelirdi.

bu da bana her zaman annemin bana söylediği ''senden asla öğretmen olmaz'' lafının doğruluğunu gösteriyor. öğretmen olmak sadece o zor puan ile okulu kazanmak değil, insanın hamurunda bitiyor. sabır, anlayış, çocukları sevme, objektiflik gibi gibi devam edebilecek bir insanın gerçekten öğretmenlik yapması çok zor, hakkını veremez en başta.