pokemon go oynarken başlayıp sonic boom esnasında sinirden ağlayarak league of legends oynarken devam ettiğim olay.

travma sonrası edit;

arkadaşımla pokemon oynuyorduk, eve geçelim dedik, sonra "lan bi yarım saat daha oynayalım gel şurada bir şeyler içerken telefonları şarj edelim" diyerek bir yere oturduk. havalimanı patlamasında bulunduğum yer, yine bir ton ambulans geçti, yanımda yine aynı arkadaşım, bir öncekinin şokunu hatırlarken tv'de "köprüler kapatıldı" yazıları dönmeye başladı. twitter'da çok karmaşık bilgiler vardı, ekşi'ye ulaşmaya çalıştım site açılmıyordu. 10 civarı falandı sanırım ve kız kardeşimin gece 1'de istanbul'a otobüsü vardı 3 kız arkadaşı ile, olayları öğrenip metrobüse yürürken onu aradım, "otobüsü iptal edin, eve geçin ve haberleri takip edin, dışarıdan uzak durun" dedim. neyse, metrobüse indik, 15 dakika kadar bekledik ama avcılar tarafından metrobüs geliyordu fakat o yöne giden hiçbir şey yoktu, muhtemelen gelmeyecek dedikten sonra 4-5 metrobüs tüm yolcularını bulunduğumuz durağa indirip gitti. e5 felç. taksi bulamıyoruz, düzgün bir bilgi yok, uzaktan silah sesleri geliyor. babam aradı, neredesin diye. arkadaşımla olduğum yeri söyledim. sefaköy'ün girişi kapatıldı, buraya geçemeyeceksin sanırım dedi, üstümde kimlik yok. kardeşim şehir dışında, ben e5'in kenarında, fonda silah sesleri ile iki saniyeliğine bir durdum. arkadaşımla bir taksi bulduk, bizim gibi taksi arayan aynı yöne giden bir adamı da aldık. yol boyunca ağır akan trafikten 10 kez "tank" diye bağırdıklarını duydum, silah sesleri devam ederken. arkadaşımın babası direkt bize gelin dedi, eve geçtik, tv'de sokağa çıkma yasağı ve dün hepimizin izlediği haberler yayınlanmaya başladı. yanımdaki adam daha önce bir darbe görmüştü, gayet soğukkanlı bir biçimde olanları anlatırken ben, arkadaşım ve arkadaşımın kardeşi kanı donmuş bir şekilde tv'yi izliyorduk. saatler ilerledikçe meclis vuruldu, kanallar basıldı, herkes uyumaya gitti, arkadaşımla biz ayaktayız, uyumak imkansız. jet sesleri ilk tv'den mi geliyor diye bir dönüp baktık ama yok yani baya baya üstümüzde bir f16 dalış yapıyordu, ki burası havalimanına 2 km. sonrası malum sonic boom, net bir yer havaya uçtu dedim, olayı bilsem de daha önce hiç yaşamadığımdan bu kadar şiddetli olabileceğini bilmiyordum, her yer sarsıldı resmen. sonrasında selalar mı dersin, sokakta tekbir çekenler mi dersin, twitter'dan ölen insanların görüntüleri mi dersin, kabus gibiydi. çok değil 5 saat önce en büyük derdimiz rare pokemon yakalamakken bir anda ne zaman öleceğiz, olaylar ne zaman patlayacak diye düşünmeye başladık. neyse ki sabah oldu, her şey yatıştı falan, twitter'da malum asker linç görüntülerini izledim ve sinirim iyiden iyiye bozuldu. uyudum, uyandım, herkes bir kutlama halindeydi, fuck buddyimle konuştuk, 4 saat seviştik, hemen hemen toparladım. dışarıda tekbir atan gruplar, milli maç sonrası halk edasında endam eyleyen "recep tayyip erdoğan" atkılı tiplerin arasında eve geldim, günün kutlanmaya dair tek yanı metrobüsün ücretsiz olmasıydı.

şimdi büyük resim, teori, yok hitler, tiyatro falan diye girmeyeceğim. ama bariz kavrayamadığım noktalar var. tayyip'in marmaris'den ayrıldıktan hemen sonra otelinin bombalanması, tayyip ahl'ına inmeden önce jetlerin ve askerlerin geri çekilmesi, tayyip'in sarayı'nın alt yolunun bombalanması, meclisin girişindeki kulenin ve bahçenin taranması, halkın sokağa çağrılması, askerin linç edilmesi falan ciddi ciddi garipsenecek şeyler, zira ilk kez görüyorum, ama geriye çekilip baktığında tüm parçaların tek kişiye hizmet etmesi gerçekten sorgunlanası, çünkü bu ülkedeki tek siyasi tayyip değil. darbe bu şekilde yapılmıyordu. saatlerce neden asker hiçbir tepki göstermedi, tankların üstüne çıkan halkı neden havaya uçurmadılar, neden üzerimizde f16lar salto yaptı, hiçbir fikrim yok.

ölen askerlere şehit adı altında yine siyasilerin katıldığı şov gibi cenazeler düzenlenecek mi yine? ne yazık ki mezarının başında ağlayan annesi ve maksimum yirmi kişilik bir grupla köylerinde sessizce toprağa verilicekler. şehit edebiyatı yapanın ağzını sikeyim bundan sonra. bombalı saldırıda ölen sivil halkı şehit ilan eden halk sokaklarda er asker öldürüyor. demokrasiyi savunan halk, yargıyı ele geçirip infaz yapmamalıydı, askerler kadar bu insanlar da yargılanmalı. bugün bir avukat bu tür durumlarda emir verilen askerin red ve silah bırakma hakkından bahsediyordu, katılan askerler ise tatbikata çağırıldıklarını söylüyorlardı, bu tipler maksimum bir 5 yıl hapis yatacaklar(mış), gerçi iki bin küsür hakim açığa alındı, insanları kim yargılayacak bilemiyorum.

neyse. 1-2 güne türkiye'de her şey normale dönmüş olacak. milli maç edasında 300 insanın ölümünü kutlayan halk evine çekilecek, 40 kişilik tekbir çeken kadın düşmanı gruplar yine sokak başlarında kız kesmeye devam edecek, boğazda kafa kesenler bağcılar'da işid aleyhine sloganlar atacak. ama bileceğiz ki 45 milyon kadar insan, en küçük hatamızda, yargı-hukuk gözetmeksizin bizi ya da ailemizi infaz edebilecek, istedikleri gibi davranabilecek, camilerden ölüm fermanlarımız okunacak. özgürmüş gibi hissettiğimiz yerler kaygıyla etrafımızdaki tipleri incelediğimiz küçük hayvanat bahçelerine dönüşecek. biz bittik, yani baya baya, bizim gibi insanlar bastırıldı, yarın öbür gün öldürülmeyi bekliyor olacağız. bu ülkeden kaçmanın, ailemizi buradan götürmenin bir yolunu arıyor olacağız. sesimiz hiçbir zaman yükselemeyecek.