hayatımda ilk defa eşcinsel olmayan bir arkadaşıma açılma girişimim bu hafta içinde gerçekleşti ve fena da olmadı diyebilirim. ayrıntılarını merak ederseniz (bkz: birine mesajla açılmak)

bugün de bugüne kadarki hayatımın yarısında en iyi arkadaşım olmuş olan kişiye, ki kendisi erkek, açılayazdım, tam dile getiremedim belki ama bu sefer hiç değilse mesajla değil, yüzyüze konuşurken oldu. normal konuşmamızın bir yerlerinde, son derece alelade başka bir konuya geçmişim gibi "ya ayşe vardı ya, hatırlıyorsun, onunla x bara gittiğimiz gece kız bana bayağı bir yazdı, bacaklarını elletti, göğüslerini üstüme sürdü, hatta bana dansederken "beni ne zaman öpeceğini merak ediyorum" bile dedi ama benim hiç ilgim yok, hiç birşey yapmadım" gibi birşeyler anlattım. o da "nasıl yani, niye yapmadın, kızı güzel mi bulmadın?" dedi, ben de "yok, hiç ilgim yok kızlara karşı ya, bitti gitti sanırım" falan birşeyler dedim. o da "aseksüel mi oldun sonunda, ilgin mi bitti, tercihlerin mi değişti keh keh keh" yaptı falan biraz güldük, sonra ben konuyu değiştirdim, o da fazla üstelemedi.

bu da fena bir adım sayılmaz herhalde. devamını da kısa zaman içerisinde getirmeyi umuyorum.

hayatımda şimdiye kadar 3 arkadaşım lgbt konuları hakkında pozitif şeyler söylediler (diğerleri negatif konuşmadı, negatif konuşan biriyle arkadaş olmam zaten, sadece görüş belirtmiş değiller), onların ikisine de açılayazmış durumdayım yani bu hafta. 3. kişi kuzenim ve ona da bir şekilde kısa süre içerisinde söylemeyi planlıyorum. bu 3 kişi aklıma gelen ilk aşamada açılabileceğim kişiler. bu kişilere açılabilirsem, ciddi bir aşama kaydetmiş olacağımı düşünüyorum ki biri psikolog, biri en yakın arkadaşım, öteki de kuzenim.

neden açılma konusuna taktım? 34 yaşındayım ve 6 yıldır süren bir ilişkim var ve bu ilişkiyi, hayatımın kocaman bir parçasını saklayarak yaşamak hiç sağlıklı birşey değil, bizzat yaşayarak görüyorum. eşcinselliğimden hep korka geldim, zaten kendime de çok zor açılmış biriyim, korkmanın sadece hayatımı daha da zorlaştırmaktan başka birşeye yaramadığını görüyorum. eşcinselliği kendi kafamda korkunç bir öcü olmaktan çıkarıp, hayatımın sadece bir parçası, sıradan birşeyi, zaten yakınlarımın bildiği, saklamak için zihinsel efor harcamadığım birşey haline getirmek istediğimden yakın çevreme açılmam gerektiğinin ayırdına vardım. bir de bu aralar daha dikkatli gözlemlediğim üzere, insanlar ilişkilerini başkalarına anlatarak hem psikolojik olarak rahatlıyorlar, hem davranışlarını onaylatıyorlar hem de onları seven insanlardan destek, akıl, tavsiye vs. alarak sosyal destek sağlamış oluyorlar. benim de kendi ilişkimde çözemediğim, paylaşmak istediğim, sormak istediğim pek çok konu var ve bunları en yakınlarımla paylaşamayarak tüm bu sosyal destekten de mahrum kalıyorum. ayrıca bir de üstüne yalan söylemek, gizlemek, "benim bir ilişkim yok" demek falan insanı daha da yaralayan şeyler ve kendimi boşuna yıpratıyorum. tabii bu kafalara gelmem kolay olmadı ama bu resim biraz daha netleşti önümde.

bende durumlar bu şekilde. açılmanın faydaları.