eşcinsellikle ilgili herşey benim için çok korkutucuydu. ama sanırım insan öyle durumlara geliyor, bazı ihtiyaçlar o kadar insanın boğazına bıçak gibi dayanıyor ki, onların karşılanmaması korkunuzdan daha vahim bir duruma geliyor ve korkunuzun getirdiği set yıkılıveriyor.

şimdi düşünüyorum da, benim sevme ve sevilme ihtiyacım o denli korkunç bir boyuta ulaşmıştı, o denli artık hiç bir şekilde katlanılamaz, dayanılamaz bir noktaya gelmişti ki, deliler gibi korkmama rağmen, tüm o korkuları aşıp kendine açılmak denen eşcinselliğini kabul edip yaşamaya başlamak için adım atmıştım. hatırlıyorum da, o dönemde gerçekten içimde birşeyler kopuyor, sanki parçalarıma ayrılıyormuş gibi hissediyordum ve o noktada artık canıma tak demişti, ya yapacaktım ya ölecektim. aynen bu şekilde hissediyordum.

şu anda yaşadığım durumdaysa, artık içimde yaşadığım ve kimseyle konuşamadığım şeyleri konuşma ihtiyacım o denli korkunç boyutlara ulaştı ki, birilerine bu durumdan bahsetmeyi ölümden beter bulan, deliler gibi korkan, ağzından laf çıkmayan ben, kendimi inanılmaz zorlayarak, oldukça zahmetli, çileli bir süreç ile etrafıma açılmaya başladım. yoksa konuşmasam delirecektim zira, hatta az buçuk da delirdim.

bir noktaya gelip canınıza tak ettiğinde açılıyorsunuz, daha doğrusu açılmak zorunda kalıyorsunuz. herkes böyle değil elbette, kimileri çok rahatlar, ne mutlu onlara, benim her olayım kanırta kanırta gerçekleşiyor.