kısmen evet. 2002 de babama söylemiştim. aslında çocukluğumdan beri onun da bildiği ama hiçbir zaman konuşmadığımız şeyi konuşmuş olduk. sonrasında her şey çözüldü mü hayır ama hayatımdaki bir yükü atmış oldum. o da içindeki bir sürü kuruntudan kurtulmuş en azından kafasındaki sorulara cevap almış oldu. kızkardeşimle çok öncesinde paylaşmıştım zaten. bir tek annem kaldı. ki o da biliyor muhtemelen ama işte içinde kabullenmiyordur tam. kuzenlerimin bazısına da açığım yıllardır. genel olarak çalıştığım okullarda dahi çok maço hetero erkek taklidi yapmadım. insanların tahmin ettiği ama konuşulmayan bir şey. ayı tipli olmam da kafalarını karıştırıyordur. ha resmen söylemesem de ibne olduğumu bulunduğum her yerde lgbti konuları konuşurum anlatırım. açık değiliz diye susmamız gerekmiyor. homofobi- bifobi- transfobiye karşı durmak için ibne olmak şart değil. cinsiyetçiliğe, her tür ayrımcılığa, ırkçılığa vs. ses çıkarmamanın bahanesi olamaz zaten. aileye açılmak gerekli mi? eğer ölüm veya başka ciddi bir tehdit yoksa bence evet. yani en yakın olduğunuz kişilere aslında bilmem kaç ışık yılı uzak olmak çok zor durum. üzerimizde kuracakları olası '' evlen, çocuk yap vb. '' baskılara karşı da bunu yapmak elzem. sadece aileye de değil genel olarak olmadığımız bir insanı oynamak kadar yalan bir hayat benim için kabul edilir değil. açılmak kişisel bir karar ama açılma kararımızı içinde bulunduğumuz ruh halinin, sosyalleşme durumunun, kendimizle barışık olma, bir lgbti örgütünde zaman geçirme, deneyim paylaşma vs. şeylerin de kolaylaştırdığını unutmamak gerekir. bir zamanlar kendiyle cebelleşen, internet minternet herhangi bir mecraya sahip olmayan, gazetelerde bile eşcinselin e sini göremeyen, 80 li yıllarda çocukluğunu geçirmiş ben, açılabileceğimi tahmin etmezdim. her zaman hayalimde olan ama nasıl olacağını bilemeyen ben, saydığım koşulların beni bulması( aslında bunun için benim uğraşmam) sayesinde bugünlere gelebildim. açılmak sadece benim için gerekli değil. bu sayede belki ailemdeki, çevremdeki bir çocuk-ergen o acıları yaşamadan benden destek alabilecek. okulda, derslerde yeri geldikçe bu konuları konuştuğum, anlattığım için kendiyle savaşan öğrencilerim güç bulacak, belki intihardan vazgeçicek( bir zamanlar benim hissettiğim gibi). bu sayede okul dahil bulunduğumuz her ortamda fobik atmosferi kırabileceğiz. demem o ki açılmak sandığımız kadar zor değil. imkansız hiç değil. ve sadece bizi ilgilendiren bir şey değil ayı canlar.