annem çocukken başıma kötü bir şey geldiğinde ve ne zaman üzülecek olsam "üzülme, benim ne büyük derdim var deme ne büyük allah'ım var de," diye tembih ederdi. kendimi iyi hissederdim. güvende hissederdim.

sonra tevekkül etmeyi öğretmişti ailem. bu sayede olmamış şeyler için kendimi parçalamazdım. elimden geleni yapar gerisini allah'a bırakırdım. kendimi iyi hissederdim. bir insan olarak ne kadar aciz olduğumun farkına varırdım.

şükretmeyi öğrenmiştim. başarım, güzelliğim veya ailemden bana gelen şeyler için şımarıklık yapmazdım. zaten ailemde kimse yapmazdı. çünkü bana babam hep "bunların hiçbirisi senin değil. hepsini allah sana verdi ve isterse geri alır," derdi. başıma kötü bir şey gelse "şükret allah'a derlerdi," şükreder elimde olmayan şeyler için elimde olmayan şeyleri yabana atmazdım.

sonra ne oldu? allah'ı kaybettim. mutsuz, sinirli, aksi, hırslı adamın teki oldum.

sanırım onu tekrar aramaya başlayacağım.