yalnız kalıp kendi kendimle bu konuyu tartışırım. önce içimden sonra sesli bir şekilde. ardından gerekirse pekiştirmek ve enine boyuna tartışmak için yazarım. ardından tekrar içimden konusurum, sesli ve yazmak derken bu döngü devam eder. ta ki az da olsa hayat çizgimi tekrar bulduguma inanana kadar. yalnız kalamıyorsam da görünürde insanlarla olduğum ama aslında içten içe yalnız kalabildigim aktivitelere yönelirim. film izlemek, arabayla bir gezintiye çıkmak, yüzmek vs. gibi. fiziksel olarak onlarlayım ruhen kendimleyim her iki taraf da memnun gibi. değilse de napayım be hayat çizgimi kaybetmişim şurada biraz bencil davranayım az idare etsinler.
soruma geçiyorum: sence insanlarda "saf bir sevgi duygusu" var mı? ayrıca utanma duygusu doğuştan mı geliyor yoksa sonradan mı oluşuyor? neden?