evli insanlarla birlikte olmak konusundaki eşiğim bayaaa yüksek; hani arşa varanlardan... ama benim için mesele şu ki sevdiğim insanı paylaşmayı hala öğrenmedim; öğrenmek de istemiyorum. etik kurallarsa asla bana göre değil; etiğim sıfır denecek kadar yoktur. işime geldiği gibi etik kuralları uygulamayı severim; yani hiç etik değilimdir. ha “asla evli biriyle birlikte olmam” da demiyorum çünkü hayat bu belli olmaz birisi çıkar karşıma gözlerimden kalp çıkaraktan sever sevilir sevişirim. ama şimdiye kadar evli olan insanlara ufak bir şans dahi vermedim. bu söylemi de her kullandığımda sanki ben üst seviye biriyim de birine şans veriyormuş gibi hissediyorum; asla öyle bir şey yok. bırakın evlenmeyi, son sevgilimin benimle 5.ayındayken çıkmaya başladığı şu anki sevgilisiyle 1.yıllarını kutlarlarken şans eseri tanıştım ve her şey benim için o kadar kolay oldu ki anlatamam. şak diye bitti olay ya kaç zamandır içten içe ölüp bittiğim defalarca ayrıldığım ve bir türlü laftan anlamayarak gelip dikkatimi çeken insanı bir anda öyle bir konuşmayla hayatımdan attım ki; eve gelip üzülemedim bile... (bkz. bana seni seven bir kalp bile bırakmadın) bu kadar keskin bir kararı böyle verebileceğimi bilmiyordum. bu karsrımdan sonra kendimi hiç bu kadar özgür hissetmemiştim bu da ayrı bir konu. aynı şeyi evli biri için düşünüyorum da sanırım benzer tepkiyi verirdim ama üstüne bir de gereksiz bir suçululuk duygusu eklenirdi ve ağlardım eve geldiğimde. feci kandırılmış hissederdim ya...

çok konuştum.
alttaki yazar; insanların yalnız kalmalarının bir sebebinin de vazgeçemedikleri arzuları, egoları olduğunu düşünüyor musun? şayet böyle düşünüyorsan insanların yalnızlığı hakettiklerine inanıyor musun?