bana bir armut kadar uzak olan durum.
bahsettiğim gerçek armut, şakası yok. 3 aya yakındır karşılıklı olarak birbirimizin sınırlarını tartarak sürdürdüğümüz ilişkinin,
hoşlanmak ile aşık olmak arasındaki ısınma evresinin sonunu temsil ediyor konubahsi meyve. rutin buluşmalardan biri, baktım elinde bir torba. "bu ne ki?" diye sordum, "sen geleceğini söyleyince gittim arkadaki bahçeden sana topladım, bilirim ki hafif kızarmış seversin. iki tane de tam olmuş var onları da kendime topladım" diye bir cevap çıktı karşımda oturmuş melul melul bana bakan yaşlı başlı adamdan. sesindeki "acaba doğru mu yaptım garip mi kaçtı" tarzı titreme ve şüpheden gelen komedi imaj ve bakış, ben o saçma sapan meyveyi yerken suratına oturan mutluluk ifadesi derken bir bakmışım olaylar farklı bir evre almış.

hem neymiş, armudun iyisini ayılar yermiş.