sehitlik kavramina inanan birisi degilim. dolayisiyla hiç bir devletin, ideolojinin, dinin birilerini sehit ilan edip etmemesini anlamli bulmuyorum.
bütün fütuhatçi (yayilmaci) dinler, dinin yayilmasi sürecinde iki faktör üzerinden kitleleri motive etmislerdir. birincisi, fethedilen yerlerin, insanlarida dahil olmak üzere her türlü zenginliginin fetihçilere helal kilinmasi, canlar ve mallar üzerinde sinirsiz tasarruf hakki, ikinciside bu fetih hareketi esnasinda hayatini kaybedenlere, ( ölecekleri için yagmadan nasiplenemeyecekleri nedeniyle) en azindan öbür tarafta anlamli bir hediye olarak cennet vaadedilmistir. "sehitlik" kavraminin ekonomi politigi budur.
tek tanrili dinler, gaspi ve yagmaciligi mesru kilan bu tür uygulamalarla politik birer güç oldular.. ancak modern devletlerin ortaya çikisiyla, bazi dinsel referanslar, modern devletin isine geldigi kadariyla, ödünç olarak alindi ve kullanilmaya devam edildi. dindeki "tanrinin kutsalligi" devlete, kutsal kitabin dokunulmazligi anayasaya tevdi edildi. daha önce din için sehit olanlar artik, tamamiyle seküler bir kavram olan "devlet" in sehitleri olacakti.
hal böyle iken, kurtulus savasinda yurt topraklarini savunurken ölende, kore savasi gibi emperyalist bir paylasim savasinda kore'nin neresi oldugunu bile bilmeden ölende sehit sayildi. eger irak tezkeresi geçseydi irak'a gönderilipde abd hegamonyasi için ölecek askerlerde ha keza sehit sayilacakti.
askerlikte, hele hele zorunlu askerlikte hayatini kaybedenler sehit degillerdir. kendi çikarlarina hizmet etmeyen
bir savasin kurbanlaridirlar. ancak insanlik, savaslarin olmadigi bir uygarlik kurmayi beceremedigi müddetçe, tanrilar ve devletler ve sirketler kurban istemeye devam edecek, "sehitlik" mertebesiyle gözleri kamasmis kurbanlik kuzular bulmakta da zorlanmayacaklardir.