bazen kafamı o kadar zorluyorum ki, bu hayatta gerçekten ne fonksiyonum var diye sormak zorunda kalıyorum. aslında bir soru değil, yanıtın ta kendisi. bu hayat bana yakışmadığından, daha iyisini hak ettiğimden, kimsenin beni anlamadığından, seviyemde/derinliğimde (evet canımmm, eee) birilerini bulamamaktan gibi boktan, ego pompası mazeretlerden değil. fazlalık-mışım gibi geliyor. gereğim yokmuş gibi. çok fazla/az eksik gibi. gereksiz yere kendine acımak, küçük görmek gibi. böyle düşünen tarafımı beynimin içinden elimle koparıp atmak geliyor. mecazi ile gerçek anlamlar birbirine bulaşıveriyor. içimde ki o "beter diğerinden" bir an önce kurtulmak. hani olmadık zamanlarda kendini hatırlatan o biri. ama nasıl?

bunlar hep böyle aşağılık kompleksi, bunalım, sıkıcı şeyler işte.

basbayağı çok sıkıcı...yım.