basit bir telefon konuşması sırasında annemden telefonu alan yakın arkadaşı bana her zamanki gibi evlilik konuşması yaptı. birisiyle tanıştıracağından bahsetti ve bu durum beni çıldırmaya yetti. birkaç dakikalık telefon konuşması oldu sana yarım saat. severim annemin arkadaşlarını deli doludur, iyi insanlardır ama bu konuyla kaçıncıya karşı karşıyayım. neredeyse tacize girecek artık. ama ne bilsinler. neyse konuşma uzadıkça annemi istedim ama anlattıkça anlattı. en sonunda müsait olduğunda annemle konuşurum diyerek kapatacakken neyseki annemi telefona alabildim. annemde arkadaşından güç bularak, hafifi sitemkar bir şekilde bu konuda şaka ile karışık tam 1-2 kelime edecekken, bu sefer ben salvoları savurmaya başladım. türkiye'de evlenebilecek yapıda bir insan olmadığımı ve bu konuda beni başkalarıyla muhattap etmemesini söyledim. biraz sert kaçtı ama o anın verdiği duygu ile söyleyiverdim. yaklaşık birkaç saniye sessizlikten sonra annem olayı gülerek geçiştirdi ve nihayetinde telefonu kapattık.

onlarında bunu istemek hakkıdır elbette ama durum karışık işte. basmayın damarıma. annemin bu konuda salağa yatacağını bilir ama anlamamış olacağını düşünmem. şu an haksızlık ettiğim hissi ve vicdan azabı etkili olsa bile eninde sonunda bir adım atacaktım. benzeri şekilde medyada eşcinsellikle ilgili haberlerdeki tavrımdan ve evlenmek istemediğimi bilse bile bu adım baya bir net oldu.