her sabah anadolu hisarı'ndan geçerken kendimi sorguluyorum. yol kenarında sıralanmış insanlar; birileri bize az para verip ağır işlerini yaptırsın umuduyla bekliyor. o ağır, leş işleri bir diğerinden önce kapabilmek için yarışıyor. üstelik onlar bizim vatandaşımız. refah,huzur,kişi başına düşen milli gelir... bu insanları da kapsıyor mu?

ama bunlardan daha önemlisi bir çoğumuz pazartesi sendromu yaşıyoruz değil mi? o insanlar kimin umrunda? "fuck the monday ağğbi yhaa." "espresso mu içmeden atlatamam bu sendromu."

belki de otobüse binip uyumalı ve ineceğim durakta uyanmalıyım. diğer bir çok insanın yaptığı gibi görmezden gelmeliyim. belki o zaman canım da yanmaz.

bencillik güzel şey olmalı.

herkese iyi,güneşli haftalar.