bugün eğlenceliydi. kaputaş plajı çok harikaydı. midyeleri incelemek çok eğlenceliydi. aklıma dolu karakter ve silah tasarımı geldi ne güzel.

asıl anlatacağım şey bu değil ama. geceye doğru bizim mahallede yürüyüş yapıyordum ki, yine geçen yılki şeyi yapmışlar. basketbol sahasına yine tatlı üniversiteli oğlanlar toplanmış. oturup sohbet ediyorlar. çok imreniyorum sözlük. "size katılabilir miyim oyunda" diyerek aralarına dalıp arkadaş olmayı istiyorum. ama sorun şu ki, basketbol oynamakta hiç iyi değilim. yani hiçbir zaman onlara yakın olamam. ama çok istiyorum aynı mahalleden arkadaş grubumun olmasını yaa. obsesif kompulsif hastalığım için de çok iyi gelirdi. yalnız başıma kalınca sürekli, sökülen dişimle yemek yiyemediğim, hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağı, aileme olan nefretim(dişçiye zamanında götürmedikleri için), dişçi korkusu gibi şeyler aklıma geliyor. boğuluyorum. ciddi ciddi nereden intihar etsem diye düşünüyorum, falezlerden mi atlasam, uyku hapı mı içsem diye bunları düşünüyorum. ama sorun şu ki, yaşamak istiyorum, hayatın ne kadar eğlenceli olduğunun farkındayım. bu kadar şeyi atlatmışken, pes etmek istemiyorum. ama yapacağım bir şey yok. boğuluyorum, böyle yaşamaktansa hiç yaşamayayım daha iyi diyorum.