başkalarının duygularını anlarken ne kadar iyi olduğumu anlatmaya kelimeler yetmez. kendimi de iyi anlarım ve bilirim ama her zaman acımasız hesaplar çıkarırım önüme. çünkü bende nasıl bir yaratılış söz konusu ise, başkasına acımazsız olamıyorum. her zaman ders vermeye çalışan despot bir öğretmen edasıyla yaklaşıyorum kendime. nedense bu gibi konularda bende alman usulü hesap hiç olmadı gitti. maneviyatta olan bitenin ceremesini her zaman kendi üzerime alır ve hesabın tamamını ben ödemeye çalışırım. gerek yok böyle bunlara dediğini duyar gibiyim ama maalesef var… çünkü bu durumum; her zaman güzel diyene inanacak ve başkasından bir hiç olduğunu duyacak insan olmamdan ileri gelir. işte bunlar bir araya geldiğinde benim doğrum budur. yani hesabın tamamının bana ait olduğu, hiçbir şey olmadığı ve olmayacağıdır. tek bildiğim karşımdaki ile amacımın her zaman ortak olduğudur. anlamak zorunda değilsin ama bu duygu, nedense hep karşı tarafı korumayı istemekten ileri gelir. çünkü zaten kendime göğüs gerdiğimden, başkasının yargılamalarına fazla kulak asmam. ona da aynı şeyi yaşatamam. kendi adıma ayrılırken birbirimizi az da olsa tanıyan iki insanız demeyi isterdim ama; var olmanın azımsanmayacağı gibi, tanımanın da azlığı komik oluyor. işte bu sebepten benim onu tanımamam ve anlamamam; onun da beni tanımamış olması gerekir ki, hayat sürsün. ben her zaman görünürde muhteşem bir lezzet vaad eden ama beni yaşayanların kursağında kalanımdır. bu gibi durumlarda tükürmek ve yola devam etmek yapılacak doğru bir şeydir. itiraf ediyorum; ben bile başkası olsam, sanırım kendime böyle yapardım. * *