burada ne kadar aksi bir tablo çizsem de içten içe tek eşliliğe çok önem veren biriyim. biriyle 50 60 yıl birlikte geçirme fikri bana zor ve korkutucu gelmiyor. dalga geçtiğim gelenekselciler kadar evkuşuyum. dubleks, bahçeli kedi dolu bir ev hayalim var. kitaplarımızı dvd'lerimizi biblolarımızı birleştireceğimiz koca vitrinler, ortasında ada olan ocağında yemek pişen bir mutfak, geniş bir küvet... çok değil bunlar ama bizim gibiler için bir hayalden öteye gidemiyor. keşke çok daha farklı olabilseydi her şey. sevdiğim adamla mülteci yetim bir çocuğa aile olmak isterdim mesela. ya da engelli hayvanlara yuva olabilmeyi. ama biliyorum ki bunları hayal etmek zarardan başka bir şey vermez çünkü asla gerçek olamayacaklar. heterolardan nefret etsem de tüm bunlara rahatlıkla erişebilmeleri stabil bir hayat kurabilmelerine özeniyor hatta kıskanıyorum.
çocukken gittiğim düğün salonlarında gelin-damat salona gelirken kamerayı projeksiyonla duvara yansıtırlardı. arabanın gelişi, arabadan inişleri ve salona girişleri. o arabadan hep iki erkeğin çıkmasını beklediğimi hatırlıyorum. salona girecekler ve dans edeceklerdi. tabii ki böyle bir şey hiç olmadı. şimdi boktan uygulamalardan birine adını sormaya kendimi tanıtmaya bile korktuğum bu ülkede böyle yaşamaktan çok yoruldum.