şu birkaç haftadır neden yalnız olduğumu sorguluyorum. tek başıma sorgulamıyorum tabi arkadaşlarıma soruyorum. 19 yıldır eksikliğini hissetmediğim içinmiş. arayışta hiç olmadım. öyle ortamlarda hiç bulunmadım. eşcinsel bir çevrem yok, sadece 1-2 tane eşcinsel arkadaşım var gerisi hetero. 19 yıl boyunca "aman arkadaşlarım var, ne gerek var gönül işlerine. üniversiteyi bitirince başlarım." dedim. ki bu kullandığım en son büyük lafımdı. altında eziliyorum bu lafın artık bunalımlardayım. 2 kere psikiyatrist randevusu alıp gitmedim üşengeçlikten, heyecansızlıktan. aldığım önerilere göre ya "takma" diyorlar ya da "git ortamlara gir" diyorlar. takmamazlık edemiyorum. hatta artık uyuyamıyorum. 2-3 saatlik beynimin iflas etmesiyle sonuçlanıyor günlerim. ilaç kullanmayacağım uyumak için çünkü zaten 3-4 çeşit ilaç kullanıyorum günde. ama arayışta olsam mı bilemiyorum hiç. aşırı duygusal biri olduğum için ve bir o kadar güçsüz olduğum için en ufak şeyi kaldıramayacakmışım gibi geliyor. ki böylece insanları kendimden uzak tutuyormuşum... bir de tabi en büyük etken başka bir şehre taşınmamız olmuştur. kimseyi tanımadığım bir yere gelip, okulu dondurup, evde tekrar sınava hazırlanınca ne bir ortamın oluyor ne de dışarı çıkıp dolaşabileceğin kimse. 1-2 ayda bir istanbula gidiyorum işte, anca o zamanlar dışarı çıkıyorum, arkadaşlarla takılıyorum. onun dışında hayatım klavye ve monitör olmuş durumda. neler yapsam, nelere gitsem hiçbir fikrim yok kaldım öyle hayatın ortasında.

aslında itiraf değil bu, bilen biliyor durumumu ama yine de yazıya dökmek istedim.

hatta artık öyle bir hale geldim ki dizilere gülemediğimi farkettim dün. gülerken bir anda ağlamaya başladım. dizilerdeki mutluluklar beni çok fazla üzmeye başladı galiba. yalnızlığıma binlerce tuz serpiyorlar sağolsunlar. mutluyum, arkadaşlarım var diye mutluyum ama onlar kalbimin deli gibi çarpmasını ya da hayatıma heyecan, yenilik, çılgınlık katmıyor. zaten hepsine uzağım telefondan internetten pek bir etkileri olmuyor. ama yine de iyiki varlar, çünkü pek düşünebilen bir insan olamadım hiç. hep başkaları düşündü, düşündürdü beni. gibi gibi uzar gider konu...