ağlamak için bir bahaneye gerek yok aslında. ağlamak istiyor iseniz,ağlamak için ağlayın. neden ayrıldık diye değil,bende beğenmediği özellik neydi diye sorgulayın. topuklarınıza kadar mutsuzsanız gülmek için bir bahane uydurun kendinize. aslında dediğim gibi duygularınızın nedeni olmamalıdır. aşk gibi... platonik bir insan "neden aşık oldun " sorusuna cevap veremez. çunku bir nedeni yoktur ve aniden gerçekleşen bir eylemdir. ama hiçbiri ilklerinizin yerini dolduramayacak, boşuna çabalamayın.. yok öyle bir şey. ilkler demişken ilk dokunuşunu,ilk sevişmenizi hatırlıyor musunuz ? o öpüşmedeki vahşi ve bir o kadar da masumiyeti... ya peki ilk sevişme denemesi ? utangaç iki insanın birbirlerine haz yaşatma hırsı,sanki yarış halinde.. ne güzel duygular hâlbuki bunlar. dokunmadan sevmeyi hiç bir zaman anlamadım. nasıl sevdiğin bir insana dokunamazsın ? buna nasıl günah diyebilirsin. ruhlardan önce bedenler birleşmeli. bedeninizin uyumu her şeyi unutup sadece karşındakinin bilinmeyenlerini öğrenmesini bilmeli. aşklar basit olmamalı,körü körüne de yanılmamalı. her insanla aşkla ihtirasla sevişemezsin. sevişmek kelimesi, bazılarına göre çok ayıp. onları böyle düşündüren acaba ne ? sevişmek sadece ön sevişmeden ibaret değil ki. sevişmek ; karşında ki ile göz göze geldiğinde bile o kalbinin yerini sanki ölmemek için çırpınan bir kuşun hareketlenmesidir benim için. sevin arkadaşlar,sevişin, dokunun birbirinize gözlerinizle kalbinizle ellerinizle. muhakkak dokunun