ne zaman kötü bir düşünce aklımdan geçse, anneanneler gibi kulağımı çekip üç kere tahtaya vuruyorum. yemek yaparken ara sıra elimde tuz kalmışsa omzundan şans getirir diye atıyorum. yemekten sonra ocak, evden çıkarken kapı kontrolü yapmam var. kendime hemen obsesif kompülsif tanısı koyduydum ama psikolog bir arkadaşım bunun hep istemediği/fazladan sorumluluk yüklenmesinden ötürü olduğunu dile getirmişti.

dışarda yemek yerken, genelde hep kapıya bakan tarafta otururum. kafamda çıkış stratejisi vardır. kim gelir kim gider- neler oluyor hiç belli olmaz biraz tetikteyimdir.

süt, ayran ve cacıkla bir problemi olmayan birisi olarak yoğurttan nefret ediyorum, ciddi anlamda. yemeyi geçtim, dokunmam hatta koklamam bile o kadar rahatsızım. aynı şey zeytin için de geçerli.