britney spears'in en iyi ve bu iyiliği de bir acaip olmasına borçlu olan albümü.

şu an depresyonda yazıyorum bu entry'i, belki o da beni etkiliyor. ama şunu demek istiyorum; bu albümdeki o "unutmak için dans et" havası başka hiç bir dans pop albümünde bu kadar yabancı, soğuk ve tehlikeli olmadı sanırım. albümün (bu hem sözlerde, hem de britney'nin hunharca autotune'lanan vokallerinde görülebilir) bir insanın duygularından kendisini soyutlaması, bunu bir "crazy night out" temasında işlemesi sanırım en güzel yeri. evet bu tema görmezden gelindiğinde bile şarkılar bayağı sağlam. gimme more, break the ıce, hot as ıce, heaven on earth falan hem tam bir banger, hem de her mükemmel pop şarkısı gibi hafiften deneysel. ama albümün asıl tadını veren o insanın kendi duygularına, dünyasına ve çevresindeki insanlara hissettiği yabancılaşma hissinin bir mainstream pop albümünde işlenişi (özellikle albümün context'ini bildiğinizde daha etkileyici) ve "why should ı be sad?" ile gerçek dünyaya, sorunlara ve kafa karışıklığına geri dönülen an.