bizde merkez istasyonu olarak gösterime girmişti. bir arkadaşımla izlemeye gittiğimde, film hakkında en ufak bir bilgim yoktu. görülmek istenmeyen gerçekleri göstermesi mi yoksa türkiye'deki hikayelere de yakın olması nedeniyle miydi bilmiyorum ama filmin sonunda konuşamayacak hale gelmiştim. hep başkalarının mektuplarını yazan arzuhalcinin, kendisinin yazdığı ve içinde veda ifadesi olmayan son bir mektup ile film biterken sözleri ayrı müziği ayrı bir güzellik olan efsanevi cartola'dan preciso me encontrar çalmaya başlamıştı siyah ekranda ve tüm salon sessiz bir şekilde karanlıkta oturmaya devam etti.
pufidik