durumla ilgili en çok acı veren ise hasta şevket çavdar a nakil edilen bacak geri alındığında abisinin yaptığı açıklamaydı bence. " şeker ve kalp hastası olan annemize organ nakli yapılacağından bile bahsetmedik. kardeşimin en büyük hayali buydu. kendine geldiğinde hala bacakları olmadığını öğrendiğinde çok üzülecek." demesiydi. şimdi söyle bir bakıyor da insan. bir anne oğlunu ameliyatta kaybetti, ameliyattan bile haberi olmadığı için duyduğunda neler olacak kim bilir. bir abi kardeşinin psikolojisini düşünüp üzülüyordu, uyandığında çok üzülecek diyordu, ama uyanan bir kardeş olmadı. hayatın bize ne zaman ne vereceği belli olmuyor maalesef. bazen umut eksen de hüzün biçtirebiliyor.