büyük usta cahit sıtkı tarancı'nın, melankolik eserlerinden bir başkası: çocukluk!
insan ömrünün veya belki de tüm memeliler ailesindeki canlıların en sarsak, en saf ve en keyifli dönemidir bu!
bakın nasıl betimlemiş üstad:

affan dede'ye para saydım,
sattı bana çocukluğumu.
artık ne yaşım var, ne adım;
bilmiyorum kim olduğumu.
hiçbir şey sorulmasın benden;
haberim yok olan bitenden.

bu bahar havası, bu bahçe;
havuzda su şırıl şırıldır.
uçurtmam bulutlardan yüce,
zıpzıplarım pırıl pırıldır.
ne güzel dönüyor çemberim;
hiç bitmese horoz şekerim!