bugüne kadar yaptığımdır. yıllardır hep "o"nu bekledim, o doğru insanı. belki de bu yüzden hiç sevgilim olmadı. hep hoşlansam da ya adım atmaya korktum ya da zamanla ondan soğudum. belki bu durum kimilerine göre mükemmelliyetçilik gibi gelebilir. evet az mükemmelliyetçi olabilirim kabul ama sorun benim mükemmelliyetçi olmam değil sorun ya sevdiğim insanın-insanların benden zerre kadar hoşlanmaması ya da sevgilisinin olması(bunu fark ettiğim an uzaklaştım haliyle). bunların sonucu da hep hüsran...yine de nolursa olsun üzüldüğüm, yalnız olduğum her vakit hayalimde yarattığım adamın bir gün muhakkak geleceğini düşünürek kendimi avuttum, mutlu oldum. fakat daha nereye kadar bir insanın hayaliyle avunabilirim ki? daha ne kadar dayanabilirim? kafamdaki bu sorulara rağmen düşünmeye devam ettim. düşünerek gücümü topladığım an yine harekete geçtim bu sefer ilk adımı ben attım. sonuç ne peki? yazdığım, ilgilendiğim kişi cevap dahi atmadı. sonradan öğrendim ki sevgilisi varmış. o zaman neden benimle ilgilendi ki ya da bana öyle geldi bilemiyorum. neyse yine suçlu ben olurum alıştım ne de olsa... sonuç olarak artık yapamıyorum sözlük. kendimi kandıramıyorum ve sanırım o doğru insanı beklemekten vazgeçiyorum.