ölsen cesedin sahiplenilmez, kimsesiz olursun. kimse tanımaz seni, hep istenildiği gibi yok olmuşsundur. tek sorun geride bıraktıkların ege. sen daha çocuk yaşında öldürüldün, yok edildin. tıpkı senin gibi yok edilen ahmet, eylül, isa ve diğer binlerce yok edilen; isimleri bile duyulmamış kendi minik hayatına başkalarının yumruklarıyla son verilen insanlar gibi. anıların yaşayacak deniyorlar, yok. kimse hatırlamayacak seni bundan 3-4 ay sonra. fotoğrafların paylaşılacak bir süre, seni tanımayan binlerce insan ismini duyacak. günlük koşuşturmaları arasında 15 dakikalık üzüntüler yaşayacaklar. kimse ders almayacak ama. sen gittin ama benim en çok üzüldüğüm şey senin o güzel gülümsemenin, büyük hayallerinin, aşklarının ya da sadece ama sadece nefes almış hakkının senden zorla, hunharca ve adice alınmış olması. ne diyecekler biliyor musun? ''yaşayıp, yaşamamak onun elindeydi.'' bu sözler dökülecek; sevilmeme, nefret edilme, dışlanma ve bir insanın ölmeyi isteyecek kadar kalbini kıracak hiçbir şeye maruz kalmamış bir sürü kalbi kararmış, duyguları körelmiş, empati yoksunu pis insanın ağzından.

raylardan toplanan bedeninin bile hala acı çektiğinden eminim, canım kardeşim. insanların canını ne kadar yaktığını sen ve senin gibilerden başka anlayacak insanlar ne yazık ki az. sen, umutsuzluğun kafamıza dayadığı silahın tetiğini çekecek kadar cesursun. umarım, eğer bir yerler gerçekten varsa en mutlu köşelerinden birinde olursun.