cidden eşcinsel olduğum için mi yalnızım acaba. bu açıdan soruyu sormamıştım kendime hiç. hmmmmmmmmmmmmmmmmm

eşcinseller yalnızlığı kendi seçerler aslında. çünkü dış dünyada kendilerini kimlikleriyle ifade etme özgürlükleri yoktur. sadece başkalarının ilişkilerini, ihtiraslarını görmek de bir süre sonra sıkar ve eşcinseller kabuklarına çekilirler.

ella wheeler wilcox'dan solitude armağan ediyorum sizlere.

bence gereksiz bir drama yapiyorsunuz.
yalnız kalan tek olan kişidir. tek değilsiniz hiçbiriniz..

kendimden ornek vereyim kendim gibi insanlarla tanismadan once kimseyle anlasamiyodum 3-4 kisi disinda

yalnızlıktan kasıt fiziksel olarak birilerinin yanında olmaması durumu mu yoksa içteki boşluğun hiç bir zaman dolmayacak oluşumu? keza bir insan kalabalığın ortasında da kendini yalnız hissedebilmektedir.

öncelikle herkesin yalnızlığıktan payına düşeni alabilmesi adına yalnızlığı tekelleştirilmesine karşıyım.

bunun yanında yalnızlığın yeryüzünde en adil dağıtılan duygulardan biri olduğunu düşünüyorum. “zenginler fakirlerden daha yalnız değil mi sevgili yazar?” dediğinizi duyar gibiyim… hayır efenim, zenginler yalnızlıklarının farkına erken varıp yaygarasını daha fazla yaparlar, fakirler uzun bir süre bunu farkedecek kadar kendiyle baş başa kalmıyor sadece.

(bkz: yalnız ve ayı)

kalabalıklar içinde yalnız olmak üzerine:

kendin gibi olanları bulmak ve onlarla birlikte olmak senin elinde. dünkü çocuk öldü, kaç yaşındasınız pardon? beş filan mı? queer barlar, kitap okuma kulüpleri, lgbt+ etkinlikler, piknikler. queer friendly resim ve heykel atölyeleri.... dolu yaniii. rahat olun ve o dünkü zorbalıpa uğrayan, nereye ait olduğunu bilmeyen çocuğa şefkatle yaklaşın. gidip de cinsel yöneliminiz ve varoluşunuz yüzünden yargılanacağınız ortamlara girmeyin yaniii. ben kelebeğim, neden lağam farelerri ile ortak kanalizasyonda yaşayayım? benim yerim ağaçlar ve göklerdir

burada söz konusu olan yalnızlık ilişki esasında mı, yoksa arkadaş olarak mı bilmiyorum. lakin genel olarak bakarsak eşcinseller genel olarak ne kadar ilişki yaparlarsa yapsınlar sonu hep hüsran, ciddi anlamda bir ömür paylaşabilecek eşcinsel yok. varsada nadir, genelleme yaparak söylüyorum. arkadaş olayına gelirsek lgbt ortamının iki yüzlülüğünü hepinizin benden daha iyi bildiğinizi düşünüyorum. bu doğrultuda yapılan ilişkiler, edinilen dostlukların hepsi bir son ile baş başa. durum böyle olunca ya günün sonunda yada aylar sonra hep yalnızsınız, yalnızlıkla yüz yüze geldikçe hayatınıza giren çıkan insanların atılımları doğrultusunda daha da yıpranmış oluyorsunuz hem fiziksel, hem manevi. bundan ötürü inanırım ki eşcinsellerin en büyük laneti yalnızlık, bu ülkede en azından.