genelde yaşadığım hayat türüdür. böylesi gerçekten iyi ama insan istiyo yanında birini bee

aradaki bagintiyi anlayamadığım durum. yalnızlığı eşcinselliginize baglamayin. ne heterolar var yalnızlığın dibini yaşıyorlar.

tam tersine eşcinsellerin bir çoğu yozlaştığı için, kişiliklerini kaybettikleri için, başta kendilerine olmak üzere hiç bir şeye saygı duymadıkları için her zaman kalabalıktırlar. acarsın abi growlr ını, bearwww u, laf atarsın yakınlardan birine, hemen akabinde buluşup dilediğin gibi takılabilirsin. ne yalnızlığı yahu sizde. *

(bkz: hiç başıma gelmedi)

iki kavramın pek de bağdaşmadığı bir gerçektir. gerçekleştiği durumda gudubetlik aranmalıdır.

bazen her ikisininde dibine vurulur.

sevgili olmayı pek beceremediğimiz doğrudur.ancak boyu boyuma huyu huyuma uyan birini buluyum basıcam nikahı.

(bkz: a single man) (bkz: christopher isherwood)

birbiriyle korelasyonu neredeyse sıfır olan durumdur. heteroseksüel olduğu halde bir çok eşcinselden daha yalnız insanlar var tanıdığım. yalnızlık tamamen şartlar, gidişat ve kişinin kendisiyle bağıntılıdır.

birilerini hayatımıza dahil edememe kaynaklı olmaktan ziyade eşcinselliğimizi/gerçeğimizi başkalarıyla paylaşamamaktan kaynaklı bir ilişkidir. yoksa seçeneklerin görece çokluğudur bizi yalnızlıktan sıyrılmak isterken daha çok yalnızlaştıran. ulaşılabilir kalabalıkların aranan yıldızı olma telaşının yalnızlarıdır gayler.

bazen bu durumun kader olduğunu düşündüm sonra eşcinselsen yalnızsın diye kesin yargıya vardım. aslında basit gibi görünen ama çok karmaşık bir durum bence

freddie mercury - living on my own: *

abd toplumunda eşcinsellerin diğer sosyal gruplara oranla daha yalnız olduğu tespit edilmiş, oldukça ses getirmiş bir makale olarak:

http://highline.huffingtonpost.com/articles/en/gay-loneliness/

an itibariyle dibine kadar içinde bulunduğum durum

hem ne demiş sezen:

hep aynı hikaye gönlüm düşünce aşka
her ayrılık aynı yalnız kişiler başka
hep aynı yalnızlık aynı tanıdık telaş

geçer geçer daha öncekiler gibi
bu da geçer neler neler geçmedi ki
yine düşer deli divane gönlüm aşka
aşka, aşka… *

sözlük beni melankolik mi yapıyor diye düşünürken karşıma çıkan başlıktır.

bana göre dünyanın en büyük lüksüdür yalnızlık

son sıralar sıkça düşündüğüm durumdur. yalnızlığımı çok severim, kendime yetebilirim ama bazen insan sosyal bir canlı olduğunu da hatırlamıyor değil...
bu konuda habire de şaka yapıyorum arkadaşlara :" ulan ölürsem cesedim evde çürüyecek, anca kokudan dolayı belediye evime girerse beni bulacaklar" şu sıralar aslında bunun sıradan bi espri değil yaşayacağımız hakikat olacağını düşünmekteyim. evet trajikomik dersiniz ardımdan.

kalabalıklar içindeyken bile hissettiğim duygu.. biliyorum hep yalnız yaşadım, yalnız öleceğim.

böyle olması gerekmiyordu ama böyle (yalnızlık seviyor eşcinselleri)

yalnızlık
saklandığın o küçük delikte buluyor seni
yalnızlık
seviştiğin o kalpsiz bedende uyuşturuyor seni
yalnızlık
sıkıştığın o küçük evinde vuruyor seni
yalnızlık
öldürüyor seni öldürüyor beni