kendi içinde kimliğiyle barışık olsa da, dışarıdan gelecek tepkilerden -özellikle aile eşrafından ve arkadaşlardan- çekinerek onların yanında değilmiş gibi davranmak zorunda kalan eşcinsel... yani ben.

aslında herkes anlıyordur. ne kadar dikkat etmeye çalışsam da bir kelimemle bir işaretimle ama kimse açıkça sormadığı için ben de kimseye söylemiyorum. maddiyatla, sevgiyle, kendiyle barışık olmayla filan alakası yok, sadece söylememin doğru olduğunu düşünmediğim insanlar var,, kaybetme korkusu belki, ya da anneme söylersem bakışlarına yerleşecek, bir daha asla çıkmayacak ve her baktığımda içimi kanatacak o bakışın korkusu... ama ibne miyim? evet sapına kadar ibneyim, gerçek bu... erkekleri seviyorum.