jehan barbur'un o naif, o insanın kalbine dokunabilen ve tınısına yüreğinde gezinebilen sesinden dinleyebilinecek en güzel parçalardan hayat dayat. sürekli birşeyler zorla biriktirilmeye çalışılıyorken etrafımızda yalnız kalışlarımızın niye bu denli içinden çıkılamaz derecede büyük limanlara dönüştüğünü bir daha anlayabiliyoruz rahatça. yeni yeni yalanlar yazıyoruz oynamak için, yeni isimler üretip yeni yeni karakterlere bürünüyoruz; hem de maskesiz; alışılmış şekilde ve fazla da ustaca her geçen gün. gerçek dengimizi asla göremeyecek olmanın şaşkınlığını oyuncu kimliklerimiz yaşayadursun biz içimizi yine körelterek yeni şeyler dayatalım kendi kendimize; yaşamak dedikleri daha ne kadar düzmece ve kuralcı olabilirdi ki...